De Geschiedenis van de "Maine Coon" en waarom een Maine Coon

De oorsprong van de Maine Coon-kat
De Maine Coon werd oorspronkelijk aangetroffen in Maine, een staat aan de oostkust van de Verenigde Staten, waar de uit Europa afkomstige voorouders van het huidige ras in de 19e eeuw werd geïntroduceerd.
Deze kat werd getoond op de eerste Amerikaanse kattenshows, maar door de opkomst van de exotische rassen, zoals de Pers, daalde zijn populariteit.
In de jaren '50 leefde de belangstelling voor het ras weer op en sindsdien heeft deze opvallend mooie kat fans over de hele wereld.
De oorsprong van de Maine coon-katten is niet echt goed gedocumenteerd.
We weten alleen uit scheepsinventarissen dat er al honderden jaren, vanaf de vroegste Europese kolonisaties, katten uit Europa naar de Verenigde Staten meegenomen werden.
Ongeveer tien procent van de Engelse huiskatten is langharig, maar in de streek waar de Maine Coon vandaan komt is het percentage hoger.
Daarbij komt dat meeste mensen langharige katten chiquer en mooier vinden dan kortharige katten, mogelijk zijn er dan ook relatief meer langharige dan kortharige katten meegenomen, of kregen ze een betere verzorging.

Herkomst
"Coon" staat voor "Raccoon", dat wasbeer betekent, en verwijst naar de sterke gelijkenis tussen de geringde lange staarten van deze katten en die van wasberen. Het verhaal gaat dat de inwoners van Maine dachten dat de Maine Coon een kruising was tussen de gewone kat en de wasbeer, maar dit soort kruisingen is genetisch niet mogelijk.

Rasnaam
Het ontstaan van de Maine Coon kent twee verklaringen. Bekend is het sprookje dat de kat met zijn vaak geringde staart een kruising zou zijn tussen een kat en een wasbeer (Eng.: 'racoon'). (Nogmaals dit is genetisch echter onmogelijk.)
Een ander verhaal waarin de rasnaam wordt verklaard, is dat over een Engelse kattenminnende scheepskapitein, Coon heten. Deze kapitein zeilde op Nieuw Engeland en had langharige katten aan boord. Als hij aan wal ging, gingen zijn katten met hem mee, sommige keerden nooit terug op het schip. Toen er in een nestje in de Amerikaanse staat Maine langharige kittens verschenen, zeiden de eigenaren daarvan dat het ´Coon-katten´ waren, nazaten van de katten van kapitein Coon.

Officieel herkenning
Het zou zo`n vijftig jaar duren voordat er weer interesse kwam voor de authentieke Amerikaanse Maine Coon.
Het was niet zo dat alle Maine Coons in fok programma`s beland waren en dus min of meer opgegaan in de pers. Er waren nog meer dieren die zichzelf als huiskat en boerenkat aan de Oostkust in stand hielden, ook al hielden hun eigenaren geen stambomen (meer) bij.
In1950 startten twee dames in Maine de Central Maine Cat Club. Ze begonnen de Maine Coon te promoten als authentiek Amerikaans ras. Pas ruim tien jaar later, in de jaren zestig van de twintigste eeuw, kwamen er voor het eerst weer oorspronkelijke Maine Coons op Amerikaanse tentoonstellingen uit.
Liefhebbers begonnen opnieuw stambomen bij te houden en hun dieren te registreren bij de overkoepelende organisaties op raskattengebied. De Amerikaanse liefhebbers presenteerden het ras trots als hun eigen, en de kat werd officieel tot `state animaal`van de staat Maine uitgeroepen.
In 1976 volgde de erkenning van de grootste Amerikaanse overkoepelende organisatie, de Cat Fanciers Association (CFA). Maar voor die tijd was het ras al langer erkend bij kleinere organisaties, waar logischerwijze veel Maine Coon liefhebbers en fokkers onderdak vinden.
Uit deze kleinere organisaties ontstond later een zeer grote raskattenfederatie, de TICA (The International Cat Association). Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat juist bij deze laatste organisatie veel fokkers en liefhebbers van de Maine Coon te vinden zijn, die de organisatie tot op de dag van vandaag trouw zijn gebleven.

Uiterlijke kenmerken
Maine Coons zijn katten met een natuurlijk uiterlijk en een makkelijk te onderhouden vacht. Ze worden iets groter dan gewone huiskatten, namelijk vijf tot acht kilo, waarbij katers iets forser zijn dan poezen. Omdat het ras zich betrekkelijk traag ontwikkelt, zijn ze pas met een jaar of vier volwassen en hebben dan pas hun uiteindelijke type en vacht bereikt. Hun verschijning is imposant door hun los uitstaande vacht, hoge poten en lange, volle staart en geeft een goed gespierde, stevige en krachtige indruk. De brede kop heeft een vierkante snuit met een lichte welving in de neus, grote oren met haarpluizen eruit en het liefst pluimpjes aan de punten. Verwacht wordt dat de kop wordt omlijst door een kraag. Het komt echter voor dat bij somigen kattende kraag pas rond zijn/haar derde a vierde levensjaar gaat ontwikkelen.
De vacht is dicht, kort op de kop, schouders en poten en geleidelijk langer langs de rug en de flanken, met een enigszins ruig- en volbehaarde broek op de achterpoten en lang buikhaar. De vacht is geschikt voor alle jaargetijden; de lange pluimstaart wordt gebruikt om voeten en oren warm te houden als ze zich helemaal oprollen. De vacht is waterafstotend en klit nauwelijks, omdat er weinig ondervacht aanwezig is en is dan ook eenvoudig te verzorgen.
Eén keer in de week kammen en borstelen is meestal voldoende, waarbij u de vier 'oksels' niet moet vergeten. Hoewel browntabby de meest populaire kleur is, zijn bij de Maine Coon vrijwel alle kleuren mogelijk, alleen de kleuren lilac en chocolate en de Siamese point-aftekening zijn niet toegestaan en afhankelijk of de kat tabby, effen, blauw of zilver is, voelt de vacht stugger of zachter aan. De volgende twee vachtpatronen zijn toegestaan: gemarmerd, ook wel 'classic' of 'blotched' genoemd en gestreept, ook wel 'mackerel' genoemd, tevens is effen mogelijk.
Hoewel de Maine Coon goed binnenshuis gehouden kan worden, heeft hij het liefst een uitloop naar buiten. De Maine Coon mag niet met andere rassen gekruist worden. Als u een Maine Coon koopt, let er dan op dat er op de stamboom bij elke voorouder MC staat en geen ander ras.

Karakter
Onder het misschien wat wilde uiterlijk van de Maine Coon verbergt zich een aanhankelijke kat met een zeer tolerant karakter. Hij is niet opdringerig, maar wel speels (sommigen apporteren ook) en intelligent.
Van nature rustig van aard en goedgehumeurd zal hij niet gauw zijn nagels gebruiken en vechtpartijen bij voorkeur uit de weg gaan.
U zult verbaasd zijn over het zachte stemgeluid als u voor het eerst een Maine Coon hoort miauwen. Katers zijn in het algemeen wat ondernemender. Poezen zijn vaak wat gereserveerder tegenover vreemden.

Algemeen
De Maine Coon is van origine een boerenkat en daarom stevig gebouwd en stoer. Hij kan tegen een ruig klimaat. Een apart kenmerk is de gladde ruige vacht. Het dier is goed van verhoudingen en heeft een uitgebalanceerde lichaamsbouw. Geen enkel onderdeel van de kat is overdreven aanwezig.
De Maine Coon bezit een vriendelijke karakter en kan zich makkelijk aanpassen aan veel verschillende omstandigheden en zijn omgeving.

Kop
Karakteristiek is de middelmatig wijde kop met een middellange wijdte en een vierkante voorsnoet.Oudere katers kunnen katerwangen krijgen, waardoor de kop wat breder lijkt. Hoge jukbeenderen,een stevige kin die evenwijdig loopt aan de neus en bovenlip. De neus is gemiddeld van lengte en licht concaaf van vorm wanneer men van voren kijkt, de oren zijn groot,wijd aan de basis met goede binnenbeharing en ze lopen uit in een vrij puntig aandoende top. De plaatsing is aan de basis ongeveer een oorbreedte apart en expressief en ze waaieren niet uit. De ogen zijn groot en expressief en staan wijd uiteen, ze zijn licht scheef ingezet met een buitenhoek die in de richting van het oor wijst. De nek is gemiddeld van lengte.

Lichaam
De Maine Coon heeft een gespierd lichaam met een brede borstkas, het formaat is gemiddeld tot groot. Poezen zijn over het algemeen kleiner dan katers.
Het lichaam is lang met alle onderdelen in harmonieuze verhouding. Om een goed uitgebalanceerd rechthoekig beeld te geven; geen enkel onderdeel van de anatomie oogt zo overdreven dat het de balans verstoort.
Maine Coons ontwikkelen zich langzaam in de tijd. De poten zijn stevig en staan wijd uiteen, zijn van gemiddelde lengte en passen bij het lichaam. De voorpoten zijn recht, de achterpoten zijn recht. De voeten zijn groot, rond en voorzien van haarpluimpjes. Zij hebben vijf tenen voor en vier achter. De staart is lang, met een stevige aanzet en geleidelijk dunner uitlopend naar het einde. De staartbeharing is lang en vloeiend.

Vacht
De vacht is zwaar en ruig van structuur, hij is korter op de schouderpartij en langer op de buik en achterkant. Een kraag rond de nek is wenselijk. De textuur is zijdeachtig en de vacht valt sluik.

Vacht kleuren en de standaard
De standaard voor het algemene rastype mag dan over de gehele wereld redelijk overeen komen: voor wat betreft de toegestane kleuren zijn er wel verschillen. Maine Coons worden over de hele wereld in een veelheid aan kleurcombinaties en patronen gefokt, maar de indelingen in kleurgroepen op shows en de benamingen ervan wisselen nog wel eens.
Ook zijn er kleurslagen die verboden zijn c.q. lang niet overal toegelaten worden. Dit betreft factoren als chocolat, cinnamon, ticked tabby, partiele albinofactoren als Siamees en Burmese kleuren die heel af en toe voorkomende.
De meeste fokkers vinden dat deze niet bij authentiek boerenkattenras horen.

Wat is een Polydactyl?  >>foto<<?
Een Poly Maine Coon heeft een extra teen (soms twee) aan de voorpootjes. Je kunt het zien als een extra duimpje waardoor de klauw echt een grijphand wordt.
Het schijnt dat vroeger 40% van de Maine Coons Polydactyl waren; zoals eerder gezegd overleven de sterkste en de katten met polydactylie kunnen veel beter hun prooi grijpen waardoor ze beter konden overleven op de boerderijen.
Op dit moment zie je bijna alleen nog maar polydactylie bij Maine Coons, maar het kan bij elke kat voorkomen. Waarom is er dan in heel Europa dan geen poly huiskat te vinden? Dit is veroorzaakt door bijgelovige mensen in de middeleeuwen. Alles wat van het normale afweek werd tot de dood veroordeeld en zo ook de katten met extra teentjes; dit terwijl ze toch niet zeldzaam waren in die tijd. In de Verenigde Staten hadden ze deze angsten voor het afwijkende niet en zo kon de Maine Coon met extra teen voortleven.
Op de show is een Poly Coon niet volgens de standaard; er zijn verschillende meningen over deze katten. De één vindt het een vergroeiing of een mismaking, terwijl de ander het ziet als een erfenis van de oorspronkelijk Maine Coon. Poly Coons kun je wel voor de fok houden.
Vele dierenartsen zien polydactylie niet als een misvorming, maar als een afwijking van de normale regel. Het is dan ook niet duidelijk waarom de extra tenen niet worden toegelaten bij de Amerikaanse kattenshows terwijl er rassen worden getoond met ingefokte (soms dodelijke) misvormingen, denk hierbij aan de extreme Pers, de Scottish Fold, de Manx en de Japanse Bobtail.

Waarom een Main Coon?
Voordat u tot de aanschaf van een bepaald ras besluit, is het belangrijk te weten of het ras qua karakter bij U zal passen. Eén van de redenen dat het ras zo populair is geworden, heeft te maken met het feit dat de Maine Coon geen kat is voor gevorderden: Maine Coons staan bekend om hun aanhankelijke, rustige en stabiele karakter en ze kunnen goed omgaan met kinderen en honden.
Ze zijn trouw en hechten zich aan de hele familie, hoewel sommigen een van de gezinsleden als uitgesproken favoriet uitkiezen. Ze vinden het prettig om mee te doen met alles wat er in huis gebeurt, maar zijn nooit opdringerig of overmatig druk. Er zijn rustigere en drukkere exemplaren.
Desondanks gaan trefwoorden als harmonieus, van gezelschap houden en tegen een stootje kunnen voor de meeste Main Coons op.
Een Maine Coon is een loyale huisgenoot. Als U er een als huisdier neemt of al heeft,weet u waarom u juist voor dit ras kiest. Toch zitten er aan het het nemen van een dier ook een heleboel zorgtaken vast, iets wat u vooraf goed moet overwegen. Een goedgefokte Maine Coon is een gezond dier dat makkelijk een leeftijd van vijftien jaar kan bereiken. Dat betekent dat u voor een flink deel van uw leven elke dag vast zit aan het geven van een goede verzorging.
Uw Maine Coon is afhankelijk van u en rekent op uw zorg. Behalve het geven van een goede voeding en het zorgen voor een regelmatig schoongemaakte kattenbak zijn er ook terugkerende bijkomende kosten zoals een wormkuur,de herhalingsinentingen en het vlovrij houden van kat en huis. Bovendien komen er verwacht of onverwacht wel eens dierenartskosten om de hoek kijken: uw kat kan een ongeluk krijgen of ondanks de beste zorg ziek worden,waardoor de dierenartsrekening behoorlijk op kan lopen.
Ook moet de inrichting van uw huis in orde zijn, en moet u een beetje tolerantie kunnen opbrengen. Katten scherpen hun nagels niet alleen aan een krabpaal, maar ook soms wel eens aan de stoelpoten of de trap of zelfs aan de vloerbedekking.
Als uw Maine Coon eens een keer een haarbal opgeeft of erger, moet u het niet al te vervelend vinden dat dat juist op uw nieuwe bankstel gebeurd. Kittens,maar soms ook volwassen dieren, kunnen wel eens een plasje doen buiten de kattenbak, op een plek die daar niet voor bedoeld is.
Natuurlijk zal de kat ook regelmatig geborsteld moeten worden. Als u op vakantie gaat, zult u zaken moeten regelen in de vorm van een kattenoppas of de kat naar een dierenpension brengen.
En tot slot komt ouderdom ook bij de kat soms met gebreken. Dat betekent dat ouderdomskwaaltjes als tandvleesproblemen,maar ook serieuzere zaken als kanker of orgaanfalen kunnen voorkomen. Ook dan hoort u er voor uw dier te zijn.

Een kitten of een volwassen dier?
Bij de aanschaf van een raskat kiezen veel mensen voor een kitten. De redenen hiervoor zijn onder meer dat de eigenaar graag de hele opvoeding wil doen en de opgroeiperiode wil meemaken. Bijkomende reden is dat een kitten natuurlijk vertederend is voor iedereen en de algemene opvatting is dat een jong dier makkelijk went aan een nieuwe omgeving. Natuurlijk is er wat te zeggen voor deze redenen, al gaan ze niet altijd op.
Het karakter is bijvoorbeeld al voor een deel erfelijk bepaald bij de geboorte. Ook bij de Maine Coon, die een over het algemeen rustig en uitgebalanceerd karakter heeft, komen exemplaren voor die wat drukker, uitbundiger of juist rustiger en verleger zijn.
Door een goede, liefdevolle verzorging bij de fokker en later bij u thuis kan veel bijgestuurd en aangeleerd worden, maar het karakter van het dier kan niet gewijzigd worden.